ابوالقاسم غفاری (زادهٔ ۲۵ خرداد ۱۲۸۶ در سرچشمه، تهران - درگذشتهٔ ۱۳۹۲ در ایالات متحده آمریکا)، دانشمند حوزهٔ علوم ریاضی، فیزیک و صنعت فضا بود. او، نخستین ایرانی شاغل در سازمان فضایی ایالات متحده (ناسا) بوده‌است.

او سال‌ها مشغول پژوهش‌هایی در حوزهٔ علوم ریاضی و فیزیک بوده که همکاری با آلبرت اینشتین در مرکز مطالعات پیشرفته‌ی پرینستون در نیوجرسی ایالات متحده بر روی نظریهٔ وحدت میدان» (Grand Unification Theory) و الکترومغناطیس، از برجسته‌ترین این پژوهش‌ها ست.

او پس از خواندن ریاضیات در مدرسه دارالفنون، به فرانسه رفته و دکترای ریاضیات و فیزیک را در سال ۱۹۳۶ از دانشگاه سوربن دریافت کرد. از ۱۹۳۷ تا ۱۹۳۹ در دائره جفرافیای سازمان ارتش مشغول بود. در جلسه دفاع تز او در پاریس محمدعلی مجتهدی گیلانی و غلامحسین صدیقی حضور داشتند. از سال ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ استاد دانشسرای عالی شد اما به عنوان استاد مدعو در کینگز کالج حضور یافت. در ۱۹۵۰ با بورس فولبرایت به دانشگاه هاروارد رفت. پس از یک سال به مؤسسه مطالعات پیشرفتهٔ دانشگاه پرینستون منتقل شد. در ۱۹۵۲ به دانشکده علوم دانشگاه تهران بازگشت اما چون محیط را برای تحقیق و پرورش آزاد فکر مناسب نمی‌دید در ۱۹۵۶ میلادی / ۱۳۳۵ خورشیدی به آمریکا بازگشت و ریاضیدان ارشد بنیاد ملی استاندارد آمریکا شد. پس از تأسیس ناسا در ۱۹۵۸، با هیو درایدن آشنا شد که چندی بعد به سمت معاون ناسا برگزیده شد و همو بود که غفاری را برای برنامه مسیریابی آپولو به ناسا دعوت کرد. همکاری وی با ناسا در ۱۹۷۱ خاتمه یافت و در ۱۹۷۲ به ایران برگشت.

استاد غفاری روز سه شنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۲ در ساعت ۱۰ و ۵۵ دقیقه شب در سن ۱۰۶ سالگی درگذشت.^[۱]